Gisteren was het de internationale dag van de man! De hoogste tijd voor ons om de mannen die in de zorg werken in het zonnetje te zetten. Ook bij Operando hebben we een aantal mannelijke collega’s. En vandaag lezen jullie het verhaal van één van hen: Harm-Jan. Hij was Operando’s eerste medewerker. Hij kan als geen ander vertellen wat het inhoudt om als man in de zorg te werken, met alle voor- en nadelen.

Harm-Jan is 26 jaar oud, getrouwd met Marilène (ook geen onbekende van de Operando familie) en ze zijn kersverse ouders van hun dochter. Hier geniet hij het allermeest van, maar daarnaast is hij ook actief in de kerk met de 24+ vereniging en een muziekgroep waar hij drumt en soms gitaar speelt. Een echt muzikaal talent kun je wel zeggen. Toen hij in de tweede klas zat brak hij zijn pols en moest hij naar de SEH. Daar zag hij hoe het er in het ziekenhuis aan toe ging en dacht meteen: “dat is leuk! Dat wil ik ook doen!” In die tijd wilde hij nog arts worden en daarom ging hij op snuffelstage in het ziekenhuis. Hij zag de arts en de verpleegkundigen aan het werk, en kreeg door dat hij het werk van de arts niet zo interessant vond… Maar het werk wat de verpleegkundigen uitvoerden daarentegen, het zorg verlenen aan het bed, voelde als liefde op het eerste gezicht. Tijdens deze snuffelstage ontdekte hij dat hij zijn verpleegkunde diploma wilde halen!

Hij laat zich inspireren door Jezus, zowel in zijn werk als privé. ‘Lekker standaard he’, zegt Harm-Jan zelf. ‘Ik heb natuurlijk wel een makkelijk beroep om mijn geloof uit te dragen, je bent dienstbaar in je werk, komt makkelijk in contact met mensen en kunt echt de diepte in gaan in je gesprekken met hen. Zo kun je op een mooie manier Jezus’ liefde laten zien.’ Hij wilde eigenlijk nog een andere inspirator bedenken, maar trekt dat toch terug. ‘Ik kijk niet echt zo naar andere mensen op. We hebben allemaal unieke talenten van God gekregen en eigen kwaliteiten, daarom is iedereen van waarde op zijn eigen manier.’

Zoals ik al schreef, was Harm-Jan de eerste medewerker van Operando! Het is zo leuk om hem te horen praten over die tijd, vijf jaar geleden. Hij legt uit hoe Operando in de beginfase in contact was met Marilène, maar omdat er voor haar op dat moment geen werk was stelde ze voor om eens met Harm-Jan contact op te nemen. Dat gebeurde en niet veel later ging hij op pad met Annelies en haar toenmalige compagnon Marianne. Ze gingen zorginstellingen af met het verhaal: “Hoi, wij zijn Operando en dit is onze medewerker Harm-Jan”! Misschien komt het omdat Harm-Jan heel kleurrijk vertelt, maar ik moet lachen als ik dit verhaal hoor. Ik zie helemaal voor me hoe de toen 21-jarige Harm-Jan tussen de twee ondernemende vrouwen in stond, die wel even werk voor hem gingen regelen. Lang hoefden ze trouwens niet te zoeken, want er was al snel een match. Bij een verzorgingshuis in de buurt was er behoefte aan een-op-een begeleiding voor een oudere dame, maar zelf hadden ze daar de mankracht niet voor. Harm-Jan kwam dus als geroepen en mocht meteen aan de slag. Hij vertelt: ‘vol enthousiasme begon ik met de begeleiding en zorg voor deze dame. Het ging allemaal goed, tot de dochter van de cliënt hoorde dat haar moeder verzorgd werd door een man. Ze diende een klacht in en toen hoefde ik niet meer te komen. Later heb ik wel eens bij een thuiszorgroute bij een vrouw op de stoep gestaan. Zij deed de deur open, haar ogen werden groot en verontwaardigd zei ze: “EEN MAN!?” en smeet meteen de deur weer dicht. Soms loop je als man in de zorg wel tegen zulke dingen aan. Je kan er kwaad om worden, je gediscrimineerd voelen of kiezen om erom te lachen. Ik doe het laatste, ik vind het ook echt wel lachwekkend. Sommige vrouwen verzorg ik nog steeds niet, maar dan gaat het om vrouwen met een misbruik verleden, of omdat hun geloof het niet toestaat. Dat snap ik natuurlijk.’

Aan de andere kant heeft het ook zeker voordelen om als man in de zorg te werken! Praktisch omdat je meer kracht hebt dan de meeste vrouwen in de zorg. Bijvoorbeeld het werken met tilliften is voor hem geen probleem, terwijl hij van veel vrouwelijke collega’s hoort dat ze dit wel zwaar vinden. ‘Je merkt ook dat cliënten die slecht ter been zijn bij mij makkelijker zelf lopen dan bij mijn vrouwelijke collega’s. Ze hebben er vertrouwen in dat als het niet goed gaat en ze vallen, ik hen makkelijker opvang. Dat geeft ze voldoende vertrouwen om het zelf te proberen. Maar ook ben ik bij veel cliënten het lievelingetje. Oude vrouwen zijn net zo erg als oude mannen hoor!’ – grapt hij erachteraan.