Hey Lezer,

Leuk dat je er weer bent! Op woongroepen gebeuren vaak interessante dingen, neem nu bijvoorbeeld één van de onderstaande verhalen over een huwelijksaanzoek. Heb jij weleens zoiets meegemaakt tijdens jouw werk? Wij zijn erg benieuwd!

De Woongroep

Onrust
Op de afdeling waar ik aan het werk was, woonde een bewoonster die bijna blind was. Door haar blindheid en haar dementie ontstond er veel angst bij haar. Die angst uitte zich in krabben, slaan en schreeuwen. Totdat we erachter kwamen dat mevrouw steeds vaker op bed ging liggen en zich daar veiliger leek te voelen. De angst was niet helemaal weg dit uitte zich nog door te schreeuwen. Ik kwam erachter dat wij mevrouw, als ze op bed lag, veiligheid konden bieden door een arm om haar heen te slaan. Om even voor jullie een beeld te vormen, ik zat op mijn knieën voor een laag-laag bed (dus ook met een zeer kromme rug) met een arm om de bewoonster heen. Door met mevrouw te bidden en psalmen te zingen kwam ze tot rust. Je zag de bewoonster voor je ogen ontspannen. Deze ervaring, de zichtbare kracht van het gebed, zal ik nooit vergeten. En ondanks het krabben, slaan en de aanhoudende onrust, had mevrouw een speciaal plekje in mijn hart. 

Een bijzonder persoon
Mijn eerste diensten op een kleinschalig wonen groep waren best pittig. Ik was deze doelgroep niet gewend, had er geen ervaring mee en er was in die tijd een meneer met verbale onrust. Dit drukte een flinke stempel op de groep en het personeel. Ik weet niet of je het weleens meegemaakt hebt, maar aanhoudend geroep is een aanslag op ieders zintuigen. Hoe bijzonder was het dan als je tijdens de hulpmomenten goed contact kon maken en meneer ontspannen aanwezig was. Mijn leukste herinnering aan deze meneer is dat hij mij ten huwelijk vroeg. Van alles wat we met deze bewoner hebben meegemaakt blijft deze vraag mij het meeste bij. Achter het gedrag, hoe intensief ook, zit altijd een bijzonder persoon! 

André Rieu
Het moment dat André Rieu aanstaat in de woonkamer, je collega even hard mee gaat zingen en er een bewoner opstaat om je collega ten dans te vragen en ze daarna schuifelend door de woonkamer gaan. Dat was een moment waar de ziekte van Parkinsons en dementie even niet aanwezig waren. 

Pannekoeken
Het feest dat pannenkoeken heet! De afdeling had een elektrische plaat aangeschaft waar officieel kleine wok pannetjes op konden staan. Hierdoor waren er zes rondjes die wat dieper lagen in de plaat. Prima om kleine pannenkoekjes op te bakken! Lekker buiten bij mooi weer op het terras of binnen aan tafel midden in de winter met een kapje over de rookmelder. Dit zijn we weleens vergeten hoor. Het moment dat de deuren opeens dichtvallen en ineens de piepers gaan piepen… Dat was rennen naar de brandmeldinstallatie! 

Een goed begin is het halve werk!
Als je als uitzendkracht voor de tweede keer op een afdeling een dienst komt werken en dat een bewoner jou begroet met: “hee, je bent er weer!” Dat is zo leuk beginnen aan je dienst! 

Twee duimen omhoog!
Ik mocht in mijn tweede dagdienst op een woongroep één van de bewoners helpen. Bij het vaste personeel is bekend dat deze bewoner daar moeite mee heeft. Omdat ik aardig wat avonddiensten in de tussentijd had gewerkt mocht ik een poging gaan wagen. Tijdens het helpen heb ik de bewoner de regie gegeven en mijzelf dienstbaar opgesteld. Nadat we samen naar de woonkamer waren gelopen en de bewoner aan de eettafel zat zij ze: “Bedankt voor je hulp, ik vond het gezellig vanmorgen.” Je kan je vast voorstellen dat ik even heel verbaasd stond te kijken. Ik kon niet anders reageren dan met: “Wat lief dat u dat zegt! Ik vond het ook heel gezellig met u vanmorgen.” De reactie van één van de collega’s vond ik bijna nog leuker om te zien; een open mond en twee duimen omhoog!