De stokdove maar fanatieke zanger 

“Een herinnering die ik nooit zal vergeten is dat één van mijn cliënten stokdoof was. Hij vertelde zoveel leuke verhalen terwijl hij niet kon horen. Wat hij wel goed kon was liplezen. Hij kon ongeveer begrijpen wat mensen tegen hem zeiden.  

Zijn moeder zong altijd liederen van Johannes de Heer en dat is hem altijd bijgebleven, vooral het lied: ‘Daar ruist langs de wolken een liefelijke naam’.  

Er was een zangmiddag in het tehuis georganiseerd en uiteraard was deze meneer ook van de partij. Daar werd het lied ‘Daar ruist langs de wolken een liefelijke naam’ gezongen. Toen dit lied werd ingezet, begon meneer luidkeels mee te zingen. Zingen dat kon hij wel. Meneer had namelijk op een mannenkoor gezeten en dat liet hij goed horen!  

Een paar coupletten verder bleef hij maar luidkeels zingen, totdat hij werd aangestoten door één van zijn huisgenoten. “Meneer, we zijn allang klaar met zingen hoor!”. Maar doordat hij zo doof was had hij dat niet gehoord. Meneer kon er zelf gelukkig hard om lachen!” 

Een vast ritueel
“Ik haal zoveel mooie herinneringen uit de kleine dingen” Bijvoorbeeld het volgende: 

“Ik ging altijd langs bij een mevrouw om haar kousen aan te trekken. Zodra ik weer weg wilde gaan om mijn volgende cliënt te helpen, riep mevrouw altijd: “Je mag wel een lekker mandarijntje uit de koelkast pakken hoor! Dat heb je verdiend!”. Dit vond ik zo ontzettend mooi! Er is geen één keer geweest dat ik geen mandarijntje mocht pakken ” 

‘Kom tot de Vader’ 

“Nadat ik klaar was met het verzorgen van de mevrouw en ik in staat was om de deur uit te lopen, vroeg mevrouw “Wil je samen met mij bidden?” ik moest even schakelen, maar daar was nauwelijks tijd voor, want mevrouw sloot meteen haar ogen en vouwde haar handen samen. Ondanks dat ik een snel gebed moest opzeggen en er geen tijd was om voor te bereiden, nam ik plaats naast het bed van mevrouw, vouwde mijn handen en sloot mijn ogen. “Dat was zo mooi, maar tegelijk ook heel moeilijk, omdat deze mevrouw elk moment thuisgehaald kon worden door haar ‘Hemelse Vader’”. 

Warme zorg tot het einde toe. 

“Ik kwam altijd bij een meneer om hem te helpen/verzorgen met eigenlijke alle dingen die hij niet meer zelfstandig kon. Deze meneer was best stil en zou ook niet snel uit zichzelf gaan praten, je moest zelf beginnen met praten voordat hij wat zou zeggen. Toch kon ik het erg goed vinden met deze meneer. Op een gegeven moment kwam hij erg slecht te liggen en had niet lang meer te leven.”  

“Bent u bang om te sterven? Vroeg ik. Het antwoord van de meneer was: “ja, eigenlijk best wel ja.” Door mijn vraag kwamen we uit in een gesprek over het geloof. Hij wist wel waar hij heen zou gaan maar toch zag hij erg op tegen de dood.  

Ik kreeg een gevoel of dat God tegen mij zei: ‘Doe iets voor deze meneer’. Toen vroeg ik aan hem ‘zal ik een lied voor u zingen?’  

Ja, graag was zijn antwoord. Vanaf toen was het een, één op één moment, ik ging op het randje van zijn bed zitten en begon een opwekkingslied te zingen. Het lied wat ik zong was ‘de kracht van Uw liefde’.  

Terwijl ik dit lied aan het zingen was, kwam er familie van deze meneer binnen. De familie wist natuurlijk niet dat ik dit aan het doen was, ze begonnen toen ook te huilen want ze vonden het een erg mooi gebaar. Na een tijdje zag ik op het gezicht van deze meneer een glimlach verschijnen, deze als blijk van waardering. 

Een tijdje later is deze meneer overleden.