Operando en de kracht van kwetsbaarheid
Mijn start bij Operando is niet de meest gangbare geweest, denk ik. Des te waardevoller, maar dat bleek achteraf pas. Ik zal uitleggen waarom. Tijdens mijn studie Social Work liep ik vast in een stagetraject (februari 2019). De gesprekken met mijn begeleiders lieten zien dat ik weinig ervaring had in de hulpverlening en mezelf nog niet zo goed kende als ik dacht. Mijn stagebegeleiders wisten niet goed weten hoe ze hiermee om konden gaan. Er werd gezegd dat ik wel goed kan analyseren, maar dat ik mijn gevoel niet meenam in mijn werk; een cruciale factor binnen de hulpverlening. Op dat moment wist ik niet waarom, of en hoe ik hier verandering in aan moest brengen.
De kracht van kwetsbaarheid
Daarom wordt, na veel gesprekken, de stage afgebroken en kom ik thuis te zitten. En wat doe je dan? De lessen begonnen pas weer over een maand of vier, ik had mijn bijbaantje al opgegeven aan het begin van de stageperiode en ik voel me na deze domper nog meer onzeker dan ervoor. Ik besluit naar een schoolpsycholoog te gaan. Deze man, met wie ik een stuk of acht gesprekken voer, is een oud-predikant, leraar binnen de afdeling theologie van de school en sinds een aantal jaar schoolpsycholoog. Hij vertelt me dat angst, onzekerheid en het gevoel van falen hele menselijke emoties zijn. Dat ik genoeg potentie heb, maar deze zelf even niet zie door deze tegenslag. Dat ik in mezelf mag geloven en dat ik het te allen tijde waard ben om geliefd te zijn, ook door mezelf. Ik voel me geraakt en wil hierin geloven, maar ben ook op zoek naar de handvaten om dit geloof in mezelf te versterken en vast te houden. Achteraf gezien zat deze man precies op de goede plek met zijn woorden, maar op dat moment zegt mijn gevoel dat ik professionelere hulp nodig heb. Daarom bezoek ik daarna wekelijks een psychologenpraktijk. Intussen lees ik het boek ‘de kracht van kwetsbaarheid’, neem ik deel aan een beginnerscursus gebarentaal en besluit ik (met inmiddels meer zelfverzekerdheid) een midweek alleen op vakantie te gaan. Ik ben heel erg blij met alle stappen die ik destijds gezet heb. Ze hebben me stuk voor stuk gelukkiger gemaakt. Maar, vraag jij je inmiddels misschien af, wanneer komt Operando dan in beeld?
Operando schetst
Het werken bij Operando was de volgende stap in de reeks van stappen die ik zette. Operando kwam in beeld door een klasgenoot, die (destijds) werkzaam was bij Operando als jeugdhulpverlener. Hij had zijn mbo-diploma al behaald en draaide regelmatig avonddiensten op een jeugdgroep. Hij nodigde me uit voor een thema-avond die georganiseerd werd voor alle medewerkers van Operando. Het aantal werkzame uitzendkrachten was nog niet zo groot; we zaten met een man of tien in het kantoor. Nadat een gastspreker ons heeft geïnspireerd om wat vaker ‘nee’ te zeggen en de ‘koffie na’ is afgelopen, raak ik in gesprek met Vera. Ze luistert naar me als ik vertel over mijn zoektocht naar mezelf en stelt me voor aan Annelies, de directrice van Operando. Samen schetsen ze een plaatje waarin ik een aantal diensten zou kunnen draaien in de hulpverlening om te zien of het wat voor me is. Ze stellen me ook gerust als ik mijn onzekerheid uitspreek en bieden extra begeleiding als ik die nodig zou hebben voor de eerste paar diensten. In al het contact dat ik heb met collega’s van Operando, merk ik dat dat de zakelijke en administratieve onderwerpen altijd als laatste komen en een warm contact met elkaar voorrang krijgt. Dat was op dat moment voor mij een grote meerwaarde. Ook vond ik het idee dat er een organisatie achter me staat die me kan helpen én contacten legt me de externe organisaties, heel prettig. Daarom sluiten we een contract af en in juni 2019 draai ik voor het eerst een dienst bij het Leger des Heils.
Gouden boeddha
Daar ga ik, met m’n stoere Ford Ka naar Dordrecht. Eerste werkdag, m’n rugzak vol gestopt met zelfvertrouwen en nieuwsgierigheid. De bewijsdrang is naar de bodem gezakt en er is nog maar een klein beetje van over. Ik draai de eerste paar diensten en leer een hoop cliënten en collega’s kennen. Ik leer mijn grenzen aangeven en elke dienst open in te gaan (deze doelgroep leeft namelijk met de dag, soms door geheugenverlies, soms door levenservaring). En wauw, wanneer ik na een paar maanden meld dat ik weer naar school ga en dus voorlopig niet kom werken, hoor ik de waardering voor mijn werk. Van collega’s die me gaan missen, die vinden dat ik een toevoeging aan het team was. Van cliënten die me aflebberen als bedankje voor alle praatjes. Van eén cliënt krijg ik een heel klein, gouden Boeddhabeeldje. Hij vergat elke dienst mijn naam, vroeg om zes witte boterhammen met kaas en at er twee. Hij nodigde me elke avonddienst uit voor een kopje koffie en nam zelf graag een biertje, zoals ze dat op zee ook deden toen hij nog voer als kapitein. Ik heb heel wat avonddiensten genoten van zijn verhalen en bekeek filmpjes met hem van schepen in storm op zee. Achteraf hoorde ik echter dat het niet de bedoeling is om spullen van cliënten aan te nemen. Wat een pech, ik heb het beeldje al thuis liggen. Het herinnert me tot op de dag van vandaag aan menselijk contact met cliënten en collega’s. Geen journalist worden die alleen maar een analyse uitvoert en dezelfde vragen stelt, maar je hart laten spreken.
Na deze fijne periode bij het Leger des Heils loop ik opnieuw stage op een ROC, waar ik studenten begeleid die dit nodig lijken te hebben (dit gaat over planningen maken, contact met klasgenoten leggen, contact met ouders verbeteren, helpen op stagelocatie, etc.). Inmiddels heb ik ontdekt dat ik van dit werk, begeleiden van jongeren in het onderwijs, meer energie terugkrijg. Ik wil ze verder helpen in een omgeving die de focus legt op leren, groeien en misschien zelfs veranderen. Daarom houdt mijn samenwerking met Operando op. Ik heb een hele fijne basis kunnen leggen in de psychiatrie en ik ben er dankbaar voor dat Operando altijd achter de schermen bezig was om dit mogelijk te maken. Thanks allemaal!